W artykule omówiono miejsce i rolę naturalnych kręgów ludzkiego życia i wychowania, do których zaliczono w pierwszej kolejności rodzinę, następnie zaś – społeczność lokalną (gminę), naród i państwo. Zwrócono również uwagę na funkcję religii, która jest szczytem i najwyższym wyrazem życia osobowego człowieka. Troska o prawidłową realizację wychowawczej misji owych naturalnych kręgów ma także ogromne znaczenie dla implementacji edukacji klasycznej.
Zamiarem autora artykułu jest przybliżenie kanonu kulturowego współczesnemu człowiekowi – temu, który już wie, że chciałby pozostawać w regularnym kontakcie z „dziełami wieczystymi”, ale być może nie ma pomysłu, jak to robić systematycznie i owocnie. W związku z tym pragnie autor zaproponować konkretną formułę: Breviarium kanonu kultury, czyli zredagowaną przez siebie codzienną antologię lektur klasycznych.
Cywilizacja christianitas wyrosła jako uboczny efekt pracy ewangelizacyjnej Kościoła. Nie była ona równoznaczna z Kościołem, ale jej powstanie i kondycja były ściśle uzależnione od duchowej i moralnej kondycji, w której Kościół się znajdował. W wiekach rozkwitu christianitas sformułowano pojęcie edukacji obejmujące zintegrowane ze sobą wykształcenie i wychowanie, które usprawniają człowieka w mądrości i doskonalą w nim wolność. Wraz z kolejnymi falami rewolucji uderzającymi w podstawy christianitas tak pojmowana edukacja była poddawana stałym procesom delegitymizacji. Autor dostrzega szansę na wyjście z tego kryzysu poprzez powrót do edukacji klasycznej.
Autor opisuje trzy sceny pozwalające Czytelnikowi lepiej dostrzec rolę spotkań z wielkimi postaciami, które stoją za kulturą klasyczną. Pierwsza z nich jest wizją ogrodu w dramatycznym momencie jego niszczenia, druga zaś – prowadzi do ciemnego i złowrogiego lasu, który paradoksalnie staje się miejscem ocalenia. Ostatnia scena ma skłonić nas do zadania sobie pytania, czy nadal jesteśmy uczestnikami tej samej kultury, którą ujrzeliśmy w dwóch pierwszych scenach.
Niniejszy artykuł dotyczy zdolności argumentowania jako jednej z podstawowych kompetencji interpersonalnych potrzebnych w rozmaitych obszarach ludzkiej aktywności. Argumentacja rozpatrywana jest w kontekście roli, jaką pełni w komunikacji retorycznej, oraz zapotrzebowania dostrzegalnego w dyskursie społecznym.
Autor artykułu usiłuje zdefiniować edukację klasyczną z perspektywy historycznej i współczesnej oraz zaproponować formę obecności retoryki klasycznej w dzisiejszej szkole. Miejsca retoryki nie dostrzega on w tym, aby stała się ona kolejnym przedmiotem konsumującym czas uczniów i nauczycieli. Chodzi raczej o to, by polska szkoła stopniowo wznosiła się na wyższy poziom kultury żywego słowa.
Autor artykułu omawia kategorię pamięci, która ma swe ugruntowane miejsce w aretologii jako integralny składnik kardynalnej cnoty roztropności. Arystoteles postrzegał pamięć jako kluczowy element intelektualnej aktywności, gdyż bez niej nie byłyby możliwe przypominanie i nauka. Pamięć selektywna pozwala nam filtrować informacje, skupiając się na tych najbardziej istotnych i pomocnych w codziennym życiu. Jest to naturalny mechanizm chroniący przed przeciążeniem informacyjnym. Pamięć zbiorowa obejmuje wyobrażenia o przeszłości danej społeczności i może być wypaczona przez zjawiska takie jak zbiorowa amnezja. Pamięć odgrywa też ważną rolę w kształtowaniu prawdomówności i ocenie własnych zachowań.
