W artykule omówiono miejsce i rolę naturalnych kręgów ludzkiego życia i wychowania, do których zaliczono w pierwszej kolejności rodzinę, następnie zaś – społeczność lokalną (gminę), naród i państwo. Zwrócono również uwagę na funkcję religii, która jest szczytem i najwyższym wyrazem życia osobowego człowieka. Troska o prawidłową realizację wychowawczej misji owych naturalnych kręgów ma także ogromne znaczenie dla implementacji edukacji klasycznej.
Do naturalnych kręgów ludzkiego życia i wychowania zaliczymy w pierwszej kolejności rodzinę, następnie społeczność lokalną – gminną, także społeczność państwową oraz naród jako najszerszy krąg dojrzałego życia osobowego człowieka. Naturalność tych zrzeszeń wypływa przede wszystkim z ich przystawania do ludzkiej natury oraz z faktu, że powstają one na mocy tkwiących w jednostce naturalnych inklinacji (do zachowania życia, przekazania życia i jego rozwoju). Nie przekreśla to faktu kształtowania ich przez ludzkie decyzje, przez to, co wiążemy z kulturą – bo chodzi tu o naturę ludzką, a nie o czynnik biologiczny. W naturze człowieka leżą wszak rozumność i wolność, które owocują określonymi wyborami.
Charakterystyczne dla naturalnych kręgów życia ludzkiego jest to, że powstają na skutek pewnego rodzaju rodzenia – nie zaś na drodze sztuki. Do swego zrozumienia wymagają one znajomości natury człowieka i tego, ku czemu się ona skłania. Można przez naturalność wspomnianych kręgów rozumieć taki stan rzeczy, który jest właściwy, stosowny w znaczeniu greckiego słowa orthos, stan rzeczy normalny i dobry, piękny.