W ostatnich latach edukacja dorosłych jako element idei uczenia się przez całe życie stała się przedmiotem analiz zarówno w politykach publicznych, jak i w badaniach naukowych. Nastąpiła zmiana w postrzeganiu procesu uczenia się – nie jest on już utożsamiany wyłącznie z edukacją formalną, lecz obejmuje również różnorodne aktywności edukacyjne realizowane w codziennym życiu. Skupienie uwagi na efektach uczenia się, czyli na faktycznie posiadanej wiedzy i umiejętnościach, niezależnie od sposobu ich nabycia, przyczyniło się do uznania uczenia nieformalnego za istotny obszar zainteresowania polityk publicznych, badań oraz analiz. Ten rodzaj zdobywania wiedzy i umiejętności charakteryzuje się wysokim stopniem autonomii uczącego się, a także znaczną elastycznością w zakresie wyboru czasu i miejsca nauki. Nabyte w ten sposób kompetencje mogą stanowić istotny kapitał zarówno w sferze zawodowej, jak i osobistej, przyczyniając się do wzrostu dobrostanu jednostki. […]
Badania nad zjawiskiem uczenia się osób dorosłych prowadzone przez Instytut Badań Edukacyjnych–Państwowy Instytut Badawczy pokazują, że większość dorosłych Polaków rozwija swoje kompetencje głównie w sposób nieformalny. Jednocześnie ten rodzaj uczenia się pozostaje szczególnie trudny do pomiaru i analizy. Wynika to z różnorodności podejść teoretycznych, definicji, typologii zjawiska, a także złożoności metodologicznej w zakresie konstruowania narzędzi badawczych i wskaźników oraz interpretacji wyników. […]
Ta wielowymiarowa problematyka nieformalnego uczenia się dorosłych, obejmująca wyzwania teoretyczne i metodologiczne, różne konteksty, w których było i jest ono podejmowane oraz możliwości, jakie daje, znalazła odzwierciedlenie w tekstach zamieszczonych w bieżącym numerze „Edukacji”.