W artykule podejmujemy problematykę motywacji i motywu w edukacji w kontekście przenikającej do życia szkolnego kultury „zombie”, w której zaangażowanie w realizację celów jest działaniem pozbawionym relacji interpersonalnych. W analizie wychodzimy poza dualistyczne rozumienie motywu, lokujące go wewnątrz podmiotu bądź poza nim. Odwołujemy się do propozycji kulturowo-historycznej teorii działalności, w której motyw jest rozumiany jako system relacji społecznych. Z tej perspektywy rozumienie motywu dziecka wymaga metodologicznego uchwycenia dynamiki i złożoności relacji: społecznej sytuacji rozwoju dziecka i instytucjonalnych wartości, celów i wymagań. Przywołując przykłady z badań praktyki szkolnej, pokazujemy wagę interakcji budowanych na wzajemnym zainteresowaniu działalnością ucznia i nauczyciela oraz podważamy potoczne przekonanie, które stawia znak równości między nauką a rozwojem.
Aktualny numer kwartalnika EDUKACJA
