W niniejszym artykule podejmuje się próbę zdefiniowania pola edukacji kulturalnej jako formacji osobowościowej. Dostrzeżona zostaje ranga i znaczenie dorobku polskiej pedagogiki społecznej. Odnosząc się do czołowych twórców: Heleny Radlińskiej, Stefani Sempołowskiej, Ireny Sendlerowej, Janusza Korczaka, Henryka Jordana, autorka dowodzi, że troska o grupy społecznie marginalizowane była zawsze w centrum działań pedagogicznych. A przy tym dbałość o kulturę prawną stanowiła wyraźny rys pedagogiki społecznej i wciąż pozostaje wyzwaniem dla edukacji kulturalnej.
Aktualny numer kwartalnika EDUKACJA
