Kleszcze są stawonogami należącymi do gromady pajęczaków i podgromady roztoczy. Pomimo ich niewielkiego rozmiaru ciała należą do największych przedstawicieli roztoczy. Są pasożytami zewnętrznymi kręgowców lądowych. Żyją we wszystkich możliwych środowiskach: od siedlisk wilgotnych po pustynie. Na całym świecie występuje ponad 800 gatunków kleszczy, w Polsce stwierdzono występowanie 19 gatunków bytujących na stałe w polskiej faunie. Kleszcze atakują z ukrycia, są krwiopijne i skuteczne w poszukiwaniu swojego żywiciela. Ciało tego pajęczaka jest okrągłe lub owalne oraz grzbietobrzusznie spłaszczone w przypadku osobnika głodnego, a w miarę najedzenia staje się ono wypukłe. Dodatkowo są bardzo odporne na suszę i zimno, skutecznie się kryją i czekają na poprawę pogody. Kleszcze dzielimy na dwie rodziny. Pierwsza to kleszcze właściwe (Ixodidae), czyli tzw. kleszcze twarde, które najczęściej atakują człowieka i zwierzęta, a ich ulubionym siedliskiem może być każdy skrawek zieleni. Druga rodzina to kleszcze obrzeżkowate (Argasidae), a więc tzw. kleszcze miękkie występujące najczęściej na ptakach, rzadziej na człowieku. Ich siedliska bytowania to pomieszczenia hodowli ptaków, szczególnie gołębniki, oraz strychy, pomieszczenia mieszkalne, poddasza, budynki mieszkalne i gospodarcze. Kleszcze, będąc wektorem przenoszącym patogeny groźnych chorób z jednych organizmów na inne, stanowią duże zagrożenie dla zdrowia ludzi i zwierząt. Zdobycie wiedzy i poznanie ich zwyczajów może pomóc we wdrożeniu odpowiednich środków w celu zminimalizowania ryzyka nieprzyjemnych konsekwencji spotkania i ataku przez tego pasożyta.
Aktualny numer EBiŚ
